شناسایی و ریشه کنی helicobacter pylori

h.pylori ممکن است شایع ترین علت عفونت دستگاه گوارش انسانی و نیز شایع ترین علت گاستریت باشد. علاوه براین می تواند بحث تحریک کننده ای نیز مطرح شود که گرچه اکثریت مردم هیچ مشکل سلامتی در رابطه با گاستریت h.pylori ندارند، بعضی هم دچار nud یا زخم پپتیک می شوند. اینکه چرا بعضی دارای زخم می شوند ولی اکثریت چنین نیستند احتمالا" به فاکتورهای دیگر مربوط است هرچند آنها در پاتوژنز زخم معده اهمیت دارند. برای مثال این عوامل شامل استفاده از داروهای ضد التهابی غیراسیتروئیدی، کشیدن سیگار و افزایش ترشح اسید می باشند. از طرف دیگر این امکان باقی است که گاستریت h.pylori و زخم پپتیک با هم مرتبطند و علت و معلول نیستند. تا زمانی که داده های بیشتر در دسترس باشند و ازآنجا که درمان آنتی بیوتیکی می تواند به عوارض دارویی منجر شود(همچون کولیت غشا کاذب)یا مقاومت دارویی بوجود آید، تلاشهای درمان زخم پپتیک یا nud با ریشه کنی h.pylori باید به آزمایشات کنترل شده و تصادفی محدود شوند. گفته شده طبیعی است اعتقاد داشته باشیم پزشکانی که نمی توانند بیماران دارای گاستریت h.pylori خود را در آزمونهای کنترل شده ثبت نام نمایند در بعضی از موارد وسوسه نخواهند شد که پیش رفته و عفونت را درمان کند. آنها ممکن است برای مثال بیماران دارای nud و گاستریت h.pylori داشته باشند که در آنها همه اشکال دیگر درمانی شکست خورده باشد اما بیماران بصورت ناتوان کننده ای علامت دار باشند یا ممکن است بیمارانی داشته باشند که دارای بیماری زخم راجعه بوده و نمی توانند یا نمی خواهند جراحی شوند یا طرفدار درمان نگهدارنده نیستند. یک محقق می گوید : " اگر چه اصرار دارم خودداری شود اما توصیه های ذیل به پزشکانی تقدیم می گردد که تصمیم دارند برای ریشه کنی h.pylori تلاش نمایند " : بیمار را از عوارض بالقوه درمان آنتی بیوتیک آگاه نمایید. یک نمونه بیوپسی برای کشت h.pylori از مخاط معده گرفته شود تا حساسیت آنتی بیوتیکی تعیین گردد و چهارتا شش هفته بعد از قطع درمان برای چک کردن ریشه کنی h.pylori بیوپسی یا تست تنفسی انجام گیرد. هیچ رژیم درمانی برای h.pylori بعنوان بهترین رژیم اثبات نشده و هیچ عامل دارویی هم برای مصرف علیه میکروب توسط سازمان fda تایید نشده است . بیسموت به تنهایی بی تاثیر است اما رژیمی از بیسموت بعلاوه مترونیدازول (250 میلی گرم سه بار در روز) برای چهار هفته، اطمینان بخش می باشد و اگر میکروب ایزوله شده به مترونید ازول حساس بود، ارگانیزم را در 75 درصد بیماران تا 12 ماه ریشه کن می نماید. بهترین ترکیب مطالعه شده بیسموت ، ملح ساب سیترات است de-no1` . در دوز 120 میلی گرم چهار بار در روز) که عوارض قابل توجه کمی با آن گزارش شده است . در ایالات متحده de-no1 در دسترس نیست اما pepto - bismo1 (بیسموت ساب سالیسیلات) موجود است که بخوبی مطالعه نشده است . با اینحال pepto-bismo1 در دوز 525میلی گرم بیسموت چهار بار روزانه به اندازه دیگر ترکیبات بیسموت موثر و حداقل سالم می باشد. دو سئوال بی پاسخ می ماند. آیا افزودن یک عامل سوم (همچون آموکسی سیلین یا تتراسیکلین) با بیسموت و مترونیدازول بر تاثیر رژیم دارویی می افزاید؟ و اگر ارگانیزم به مترونیدازول مقاوم بود کدام رژیم باید بکار رود ؟ مطالعات بیشتری نیاز دارد تا این موضوعات را مشخص نمایند.